Vrijdagochtend bereikte FC Den Bosch het verdrietige nieuws dat Gouden Held Kees van Gils op 74-jarige leeftijd is overleden.

Kees was ruim 42 jaar steward bij FC Den Bosch, vermoedelijk een landelijk record in het voetbal. Een groot deel van die periode was dat in de rol van hoofdsteward. Als stewardcoördinator ont-zorgde hij decennialang menig veiligheidscoördinator van de club. Tot afgelopen seizoen vervulde Kees zijn stewardtaken ook bij alle uitwedstrijden, hij sloeg er zelden één over.

Kees was al een tijdje ziek. Toen zijn ziekte zich voor het eerst openbaarde, veranderde er niets. Kees ging gewoon door en overwoog geen seconde om  zijn vrijwilligerswerk erbij neer te leggen. Dat was niet wie Kees was. Hij vond tegenslag geen reden om bij de pakken neer te zitten. Hij vroeg zich slechts af wat hij met de nieuwe omstandigheden aan moest. Blijk gevend van een grote geestkracht en met de deugd van zijn realisme, besloot hij de nieuwe situatie tegemoet te treden door gewoon op de trappers van de fiets te gaan staan in plaats van af te stappen. Hij zei: “de ziekte zit dan wel in mijn lichaam, maar ik ben de baas, niet mijn ziekte.” Recht voor zijn raap zag hij zijn vijand in het gezicht en recht voor zijn raap maakte hij ons deelgenoot van zijn situatie. Kees was geen draaikont. Hij hield van duidelijkheid.

Kees stelde zich nooit boven anderen. Wel deed en zei hij dingen graag op zijn eigen manier. Altijd met respect voor de mening en grenzen van de mensen met wie hij van doen had. Mensen die soms nog niet zo goed wisten wat zij wilden of moesten doen als Kees. Collega’s die minder daadkracht hadden dan hij. Kees had geen stof in zijn ogen. Hij wist wat hij belangrijk vond in zijn leven en daar handelde hij naar. Hij ging zijn eigen weg. Natuurlijk had hij ook verdriet over zijn situatie, maar nooit stond hij zichzelf toe zich in dit verdriet te wentelen. De kracht van Kees z’n geest en zijn eigenheid stonden altijd als een paal overeind. Ook nadat het lichaam hem in de steek liet.

Met name zijn eigenheid zal ons, zijn collega’s, bij blijven. We zullen het koesteren. Zoals we de herinneringen aan Kees zullen koesteren. Wie en hoe Kees was paste zó goed bij die eigenzinnige club uit Den Bosch. Zijn club: FC Den Bosch. Het was blauwwit waarvoor hij op de banken ging en waarvoor hij in de bres sprong. Hij legde zijn ziel en zaligheid in het steward-zijn. Daar wilde hij iets van maken. Want Kees was geen afwachter. Hij was iemand die het voortouw nam. Dat deed hij met een natuurlijke vanzelfsprekendheid. Op Kees kon je rekenen en je wist ook altijd wat je aan hem had. Je wist ook, als je hem wat beter kende, dat hij alles met natuurlijk gemak kon oplossen. Kees had een groot hart. Kees was een actieve en bevlogen vrijwilliger bij FC Den Bosch. Bovenal was hij FC Den Bosch-supporter.

Voor zijn vrouw, twee kinderen en drie kleinkinderen overige (schoon)familie en vrienden is Kees z’n overlijden het allergrootste verlies. Ook voor ons, zijn FC Den Bosch-familie, is het verlies groot. Wij zullen zijn leven vieren, zoals Kees zelf het leven genoot. In dankbaarheid zeggen wij: houdoe lieve maat, goede reis en bedankt voor alles.